Niets is zo ongrijpbaar als het proces van zwanger worden. Waarom is de ene vrouw na 1 cyclus zwanger terwijl de ander er soms jaren over doet. En dan is er ook nog een groot percentage vrouwen die medische ondersteuning nodig hebben om zwanger te raken en de vrouwen die na een zwaar traject alsnog met lege handen achterblijven. Oneerlijk, frustrerend en ontzettend verdrietig als je een grote wens hebt voor een kindje maar een zwangerschap uitblijft.
Disclaimer:
In dit artikel vertel ik mijn persoonlijke verhaal en mijn ervaring met een fertiliteitstraject. Mocht je op dit moment zelf in een traject zitten en heb je nu geen behoefte aan een positief verhaal dan adviseer ik je om deze blog op een later moment te lezen, het heeft namelijk gelukkig een goede afloop voor ons. Dit kan (en ik spreek uit eigen ervaring) een verdrietig gevoel geven als je eigen situatie soms uitzichtloos lijkt.
Onze weg naar een kindje begint in september 2015 als wij (ik en mijn vrouw) een informatie avond bijwonen bij een fertiliteitskliniek. We hebben allebei een kinderwens en willen ons oriënteren op de mogelijkheden zodat we een fijne keuze kunnen maken voor ons toekomstige gezin. Als 2 vrouwen ben je uiteraard aangewezen op iets van een fertiliteitsbehandeling want de truc om samen spontaan zwanger te worden hebben wij nog niet uitgevonden ;-). Het was alsnog een confronterende avond en de vele manieren (bekende donor, Nederlandse donor, buitenlandse donor) duizelde ons. Als jong meisje heb ik altijd de wens gehad om moeder te worden maar nu wij daar concreet mee bezig waren vond ik het confronterend dat we daarvoor een andere weg moesten afleggen dan man/vrouw.
Nadat we de informatie rustig hadden laten bezinken besloten we om in eerste instantie te kijken of wij iemand konden vinden in onze omgeving die bereid was om met ons dit avontuur aan te gaan. Die vonden we, maar na verschillende gesprekken bleek het toch te ingewikkeld te zijn en waren er bepaalde zaken waar we het niet over eens werden. We hebben hierna nog een paar maanden met het idee rondgelopen om verder te kijken en de toch wel beladen vraag te stellen of iemand onze donor wilde zijn, maar dit liep op niks uit. Het voelde voor ons ook niet goed meer. Te beladen, teveel personen in een 'relatie' waar je rekening mee moest houden en daten via een site voor wensouders was niks voor ons. We hebben nog een tijdje ingeschreven gestaan voor een Nederlandse donor, maar na het zoveelste landelijke donor schandaal hebben we uiteindelijk toch gekozen voor een Deense spermabank. De vele informatie die je daarbij krijgt van de donor (uitgebreid profiel, handgeschreven brief, audiofragment en kinderfoto's) voelde voor ons goed. Op deze manier hadden we wel veel info, maar was ons gezin wel zo 'traditioneel' mogelijk helemaal van ons. Anoniem doneren mag niet meer in Nederland dus mochten wij een kindje krijgen dan kan hij of zij de donor 1 x ontmoeten vanaf het 16e levensjaar. Dit vonden wij een prettige gedachte omdat wij vinden dat iedereen recht heeft om te weten waar hij of zij vandaan komt.
De keuze is gevallen op een Deense donor en nadat we hadden besloten wie van ons het traject in zou gaan (dit werd mijn vrouw) konden we in december 2017 aan de slag met de eerste inseminatie via de kliniek. Wat volgde waren ruim 3 lange jaren vol behandelingen, hoop en teleurstellingen. Verdere details over het traject van mijn vrouw zal ik niet delen omdat ik hier alleen over mijn eigen ervaringen vertel.
Fast forward - 3 jaar later. Januari 2021 besluiten we dat ik het traject op ga starten. Een intake gesprek en een gesprek met de maatschappelijk werkster volgen. We worden zelfs een soort van 'gewaarschuwd' dat het nu ook ineens snel kon gaan en dat dat ook heftig is voor de ander. We hebben de afgelopen jaren veel meegemaakt en veel verdrietige momenten beleefd. We wilden nog steeds heel graag samen een kindje, maar mijn vrouw moest ook afscheid nemen van haar 'biologische' kinderwens. Haar wens om zelf een kindje te dragen. Het kan dan hard binnenkomen als het bij de partner (mij dus) wel snel en makkelijk zou lukken, ook al was dat onze liefste wens. Zoveel complexe gevoelens die door elkaar heen lopen.
Na de intake gesprekken kon ik starten met de lichamelijke onderzoeken en de start van het traject. Hoe dat verder ging lees je in deel 2...
Reactie plaatsen
Reacties